Die alte Dichter lowe schmärt

’S Holsfeier uf’m Feierheerd;

Ihr Schreiwes heemelt unser eem —

Ich les ’s gern — es kummt mir heem!

’S is mir wie aus ’m Herz geredt;

Ich fiehl wie wann ich’s sehne dhet.


’S is heitsedag net meh’ der Fall;

Kohleffe sehnt mer iwerall

Un bei de Leit dass recht hoch schtehn

Is net emol en Feier zu sehn!

Du schtaunscht? ’s is so — verloss dich druff —

Die Hitz kummt aus’m Keller ruff!


Do is m’r oft recht iwel dra’;

Wo sitzt m’r hi’? — wo gukt m’r na’?

G’wohnt is m’r an die alte Leier

Un nix scheint recht — m’r gukt for’s Feier!

Wek mit so Fäschens — ’sin nix werth —

Geb mir der alte Feierheerd.


For seller Platz trag ich im Herz

Fascht immerfort ’n Heemweh-Schmerz;

Was ich ah dhu, wo ich ah bin,

Dort gehne mei’ Gedanke hin.

Es bleibt m’r immer lieb un werth

Der alte, warme Feierheerd.


Der Hinnerklotz war dick un rund,

Un vorne dra’ die Feierhund,

Uf selli dhut m’rs kleenere Hols,

Nor’d schteigt die Flamm gar hell un schtolz;

Un wann d’r Schtormwind drausse haust,

Wie dann d’r Zuhk im Schornschtee’ braust.


Im Vorroth hot m’r Hols bereit

Un ufgepeilt uf eener Seit;

Un driwe schteht, nach alter Ruhl,

Der gutgewor’ne Schieneschtuhl.

Die Zang un Schaufel hen ihr Zweck;

M’r schtellt sie dort in’s Schornschtee’ Eck.


Sell Mäntelbord — was halt’s so viel! —

Die Lichterschteck un Kaffemiehl,

Die Biegeleise, gross un klee’,

Seht m’r dort all beisamme schteh’;

Die Schwewelhelzer noch d’rzu —

M’r kennt net ohne selli dhu!


Nau wammer Owets sitzt un gukt

Wie’s doch dort in de Kohle schpukt!

Es glieht un schtrahlt — weiss, schwarz un roth —

Nau gans lewendig, un nau dodt;

M’r gukt un denkt — m’r werd gans schtill,

Un kann juscht sehne was m’r will!


Wie schee’ wammer der Owet schpendt

Am Feier bis es nunnerbrennt;

M’r meent die Kohle suche Ruh,

Die Weissesch dschillt un deckt sie zu;

Sie gewe sich so dreemisch hin,

Wie Aage, wann se schläfrig sin!


Hot m’r ’n g’wisser Freind beiseit,

M’r sehnt viel meh’ bei solcher Zeit!

Wann zwee mitnanner guke, scheint

Das Heerdfeier herrlich, guter Freind!

Un bischt du eens vun sellem Paar,

Dann sagscht net gern, wer’s anner war!


Do heest’s, es werre Junge oft,

Wie gans vernaddert, unverhofft!

Sie sehne in der Kohlegluth

’N Haus vor sich — ’n scheenes Gut —

Un wolle mitenanner fort

Zu hause an dem scheene Ort.


Ich glaab net viel an Hexerei —

Mag sei’, ’s is eppes so debei!

Eens wees ich awer gans gewiss:

Es gebt keen Platz wie seller is;

Er schpukt m’r immer vor dem Herz

Un weckt ’n Art vun Freedeschmerz.


Denk ich an sell alt Mäntelschtick,

Dann kummt mei’ Kindheet widder z’rick;

Dann lebt der gute Vater noch —

Dann is die Mammi widder Koch!

Un die Geschwischter — all zerschtreit —

Versammle an der Owetzeit!


Vor mir ’n Buwele, zart un klee’,

Liegt’s Lewe widder wunnerschee’!

Die Hoffnung lächelt freedig fort

Wie’s Bildwerk an de Kohle dort!

Hier haw’ ich was mei’m Herz gefellt,

Loss brause drauss die rauhe Welt!


(Henry Harbaugh)