Die Leckschon
Nau iss die Leckschon mol verbei,
Die Schtimmschtubb widder zu;
Die Kandidaate an ihr’m G’scheft,
Un mir henn widder Ruh.
Fer wochlang, do waar’n sie draa,
Ihr Harn schier abgerennt;
Un waarscht du noch so fremm gewesst,
Henn doch dich guud gekennt.
Des waar’n Gewewwer un en Zucht,
Mer weess schier net wu naus;
Fer alle Amt waar’n dutzend Mann,
Un v’leicht noch paar meh draus.
Un ehrlich waar’n sie all, un trei,
So henn sie all behaabt;
Kenn bess’rer hot bisher gelebt,
Wann nur mer alles glaabt.
Der Schtor waar voll, der Schopp waar voll
Vun Leit vun alle Kunscht;
Die Luft waar voll - vun Musik? Nee!
Vun Kandidaat - nix schunscht!
Mei Radio iss schier uffgebrennt
Vun all dem heesse Schtraahl:
Wu nausg’schickt waar in frei-i Luft,
Zu Barick, Flett un Daal.
Was henn sie nanner wiescht verschmiert,
Der Dreck waar grie un geel;
Un waar en Mann aa noch so guud,
Waar doch en Ratt im Mehl.
Ya well, ich denk, sie henn mol Ruh,
Ya, ennihau fer’n Yaahr;
No heert mer’s graad de seeme Weg
Vun Busch bis Scheierdoor.