Nau iss die Leckschon mol verbei,

Die Schtimmschtubb widder zu;

Die Kandidaate an ihr’m G’scheft,

Un mir henn widder Ruh.


Fer wochlang, do waar’n sie draa,

Ihr Harn schier abgerennt;

Un waarscht du noch so fremm gewesst,

Henn doch dich guud gekennt.


Des waar’n Gewewwer un en Zucht,

Mer weess schier net wu naus;

Fer alle Amt waar’n dutzend Mann,

Un v’leicht noch paar meh draus.


Un ehrlich waar’n sie all, un trei,

So henn sie all behaabt;

Kenn bess’rer hot bisher gelebt,

Wann nur mer alles glaabt.


Der Schtor waar voll, der Schopp waar voll

Vun Leit vun alle Kunscht;

Die Luft waar voll - vun Musik? Nee!

Vun Kandidaat - nix schunscht!


Mei Radio iss schier uffgebrennt

Vun all dem heesse Schtraahl:

Wu nausg’schickt waar in frei-i Luft,

Zu Barick, Flett un Daal.


Was henn sie nanner wiescht verschmiert,

Der Dreck waar grie un geel;

Un waar en Mann aa noch so guud,

Waar doch en Ratt im Mehl.


Ya well, ich denk, sie henn mol Ruh,

Ya, ennihau fer’n Yaahr;

No heert mer’s graad de seeme Weg

Vun Busch bis Scheierdoor.


(Ralph Funk)